ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛ

Δείτε την κριτική ΕΔΩ
http://culture.thessaloniki-portal.gr/category/kritikes/kritikes-theatro

Η παράσταση του Ακροπόλ είναι η θεατρική διασκευή της οσκαρικής ταινίας του Αλμοδοβάρ. Η διασκευή έγινε  από τον Σάμιουελ Άνταμσον και αννέβηκε για πρώτη φορά το 2008 στο Λονδίνο.

Αλμοδοβάρ και ένα έργο για τις γυναίκες, τις μάνες και όχι μόνο. Δεν το είδα στον κινηματογράφο οπότε αυτό λειτούργησε μάλλον θετικά για την παράσταση καθώς δεν υπήρχαν συγκρίσεις.

Ένα έργο όπου ο Αλμοδοβάρ,  δίνει ξανά, ως συνήθως, τους κυρίαρχους ρόλους στις γυναίκες. Και τα έργα αυτά σπανίζουν.  Σε έναν κόσμο όπου οι γυναίκες προσπαθούν ακόμα να σπάσουν την γυάλινη οροφή, ακόμα και στον κινηματογράφο και στο θέατρο, το γυαλί είναι εκεί κυρίαρχο και σθεναρό. Ο Αλμοδοβάρ φτιάχνει μεγάλους ρόλους για γυναίκες ηθοποιούς και οι γυναίκες ηθοποιοί πρέπει να πίνουν νερό στο όνομά του. Μόνο στην τελευταία του ταινία ξέφυγε. Και κωμωδία και άντρες (I’am so excited).

Ένα έργο που σπάει τους στερεότυπους ρόλους, τις στερεότυπες και στενόμυαλες αντιλήψεις μας, ανατρέποντάς μας ότι θεωρούσαμε ως «σωστό», «ηθικό», «πρέπον». Ποια είναι η μάνα, ποιος ο πατέρας, μάνα και πατέρας μαζί,  μια τρανσέξουαλ  ο πατέρας, μια έγκυος καλόγρια και φορέας του AIDS;

Το έργο κινείται και αυτό ανάμεσα στο θέατρο και στην πραγματικότητα σε  ρυθμούς γρήγορους, καταιγιστικούς ώστε συχνά αργείς να συνέλθεις και ν’ αντιληφθείς ποια είναι η πραγματικότητα, ποιο το ψέμα και ποια η αλήθεια. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει και στη ζωή;

Ο Αλμοδοβάρ φτιάχνει ένα έργο για τις γυναίκες. Οι γυναίκες είναι οι αγαπημένες του. Η μητρική φιγούρα είναι κυρίαρχη, φαίνεται ότι η σχέση αυτή τον έχει σημαδέψει και αυτό βγαίνει σε κάθε ταινία του. Η σχέση εξάλλου μάνας και γιου ποτέ δεν είναι τυχαία, αθώα και απαλλαγμένη από φροϋδικά οιδιπόδεια. Ο Φρόυντ εδώ θα είχε πολλά να πει.

Στη σχέση αυτή μάνας-γιου χτίζεται η παράσταση. Οι άνδρες βέβαια  είναι απλώς βοηθητικοί. Λεσβίες, πουτάνες, τρανσέξουαλ, ναρκομανείς, ωμά λόγια, σκηνές σκληρές χωρίς όμως να υπάρχει τίποτε χυδαίο και τίποτε που να θέλει να προκαλέσει. Σκληρότητα αλλά και συγκίνηση, τρυφερότητα, αθωότητα και ανθρωπιά μαζί.

Το έργο είναι ένα έργο για την αγάπη. Την αγάπη την πραγματική πέρα από την κλασική και στενή έννοια του όρου. Είναι ταυτόχρονα ένα έργο αποδόμησης των γνωστών κλισέ, των γνωστών ρόλων, της γνωστής μορφής οικογένειας. Ποιος είναι άντρας αλήθεια; Ή πιο άντρας; Ο Κοβάλσκι του Λεωφορείον ο Πόθος (έργο μέσα στο έργο) ή η τρανσέξουαλ Αγράδο που τα βάζει με όλους και όλα για τα θέλω και τα πιστεύω της.

Αποδόμηση της μητρικής αγάπης. Μια αγάπη που θεωρείται καταλυτική, αυταπόδεικτη αλλά τελικά πόσο αυτονόητη είναι; Πόσα λόγια και πόσες πράξεις λέγονται και δικαιολογούνται στο όνομα αυτής της περίφημης, εγωιστικής  μητρικής αγάπης; Το «για χάρη των παιδιών», χιλιομασημένο κλισέ, γνωστό και στην ελληνική κοινωνία, πόσες ανασφάλειες πια μπορεί να μας καλύψει και πόσο εσαεί θα αντικαθιστά την έλλειψη της ευθήνης της ζωής μας; Παράδειγμα τέτοιας αγάπης στην παράσταση η σχέση της καλόγριας με τη δική της μητέρα, που και εγκυμονεί και πάσχει από AIDS και που η καθώς πρέπει μητέρα της την εγκαταλείπει  χωρίς καν δικαιολογίες.

Η σκηνοθεσία του Ζούλια κινείται σχεδόν συμβατικά. Δεν απογείωσε το έργο και κάπου θεωρώ ότι άφησε τους/τις ηθοποιούς ξεκρέμαστους. Παρέμεινε άτολμος και σε κάποια σημεία μάλλον μπέρδεψε παρά φώτισε. Στα θετικά του ότι σε καμία περίπτωση δεν  αφήνει να ξεφύγει η παράσταση σε εύκολο γέλιο ή κλάμα. Τα σκηνικά αδιάφορα, δεν προσθέτουν τίποτε στην παράσταση.

Οι γυναίκες ηθοποιοί εξαιρετικές. Στιβαρές, μεστές, στέρεες, πλάθουν χαρακτήρες ζωντανούς, αληθινούς.

Νένα Μεντή. Όσο παλιώνει ωριμάζει σαν το καλό κρασί. Η ερμηνεία της στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, προσωπική της επιτυχία, η ερμηνεία της εδώ εξαιρετική. Υποδύεται μια μεγάλη και ανασφαλή ηθοποιό (τι ασύνηθες αλήθεια) μπλεγμένη και εξαρτημένη σε μια λεσβιακή σχέση με πολύ μικρότερή της, ναρκομανή ηθοποιό. Και από αυτή τη σχέση αναδύονται επίσης μητρικά αισθήματα. Τη σχέση της υποδύεται η Άννα Μονογιού πολύ πειστικά.

Μαρίνα Ψάλτη. Ας πούμε ο πρωταγωνιστικός ρόλος, αν και δεν υπάρχουν πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Είναι η μάνα, μέσα από τη σχέση της οποίας με τον γιο της εξελίσσεται η ιστορία. Ουσιαστικά με τον θάνατο του γιου της αρχίζει η ιστορία και η δική της ζωή.

Κατερίνα Λέχου. Είναι αλήθεια ότι είδα επιφυλακτικά τη συμμετοχή της. Άλλο δικό μου, αυτή τη φορά,  στερεότυπο. Ένα ακόμα μοντέλο που προσπαθεί να το παίξει μεγάλη ηθοποιός. Κουκλάρα, δίμετρη (στη σκηνή τους περνάει όλους και όλες ένα κεφάλι) αλλά με βάθος υποκριτικό. Σε έναν ρόλο δύσκολο (πουτάνα τρανσέξουαλ) ισορροπεί εξαιρετικά και μας κάνει να την βλέπουμε με τρυφερότητα. Ακόμα και τις πιο χυδαίες σκηνές, κατορθώνει να τις κάνει να φαίνονται ανθρώπινες.

Γωγώ Μπρέμου. Η αθώα καλόγρια, που μέσα από την αφέλειά της πιστεύει ότι θα σώσει όλον τον κόσμο. Μένει και έγκυος και κολλάει AIDS από την τρανσέξουαλ Λόλα.

Το θέατρο γεμάτο σχεδόν, καθημερινή. Τελικά οι θεατές τιμούν τις καλές παραστάσεις.

Σημείωση: Προσέχετε τα προγράμματα. Ιδιαίτερα μια παράσταση ακριβή δεν έχει δικαιολογίες οικονομικές να μην έχει ένα πολύ αξιοπρεπές θεατρικό πρόγραμμα. Αφήστε τις πολλές φωτογραφίες και δώστε στοιχεία για την παράσταση, δώστε κείμενα, κάντε σωστή επιμέλεια. Θα μετρήσει στα συν!